حزب همت استان هرمزگان با رد اظهارات سفیر روسیه و اصرار کشور امارات مبنی بر تعلق داشتن جزایر سه گانه بخصوص ابوموسی به این کشور نوپا اعلام می دارد که بر مبنای مستندات تاریخی چند هزار ساله حتی کشورهای نوپا و امروزی آن سوی خلیج فارس نیز توسط حکام منسوب به پادشاهان ایرانی اداره شده و اساسا سایه سنگین تمدن ایرانی بر این مناطق با مشاهده آثار تاریخی و مکتوبات به جا مانده کاملا هویداست
حزب همت استان هرمزگان اعلام می دارد همچنان که در دوران دفاع مقدس یک وجب از خاک کشور به دشمن تعلق نگرفت پیشنهاد می کند که سیاسیون کشورهای معاند حتما تاریخ با شکوه ایران در حکمرانی دو سوی خلیج فارس مطالعه و سپس ابراز نظر کنند.
با این مقدمه شایسته است نظر کوتاه به تاریخ سیطره ایران بر جزیره ابوموسی داشته باشیم.
همه ی بنادر دو سوی خلیج فارس از سواحل عمان گرفته تا امارات فعلی و بحرین در طول تاریخ مستند زیر نظر حکام منسوب به پادشاهی ایران بوده است
سرزمین بایری (امارات ) که تا دیروز مخفیگاه دزدان دریایی بود و با قدرت استعمارگر پیر سر بلند کرد در کمال جسارت مدعی تصاحب جزیره ابوموسی شده است ،زهی خیال باطل
در دوران هخامنشیان، جزایر خلیج‌فارس از جمله جزیره ابوموسی به موجب بند ۶ ستون اول کتیبه بیستون جزو استان پارس بوده‌اند. در زمان اشکانیان، به ویژه در روزگار سلطنت مهرداد اول (۱۷۱ ـ ۱۳۸ ق.م) بنادر و جزایر دریای پارس تحت حکومت این سلسله قرار گرفت. در دوره ساسانیان، جزایر و بنادر خلیج‌فارس جزو قلمرو ایران و کوره (شهر) اردشیر خوره در محدوده پادکیسانِ نیمروز بوده است. در سال ۲۳ هـ. ق جزیره ابوموسی و سایر شهرها و ولایت‌های کرانه شمالی خلیج فارس به تصرف اعراب درآمد.
در دوره حکومت امویان و عباسیان، کرانه‌ها و جزیره‌های خلیج فارس از سوی فرستادگان آنان اداره می‌شد. در اواسط قرن سوم هجری قمری، یعقوب لیث صفاری در سیستان نخستین دولت مستقل ایرانی را پایه‌گذاری کرد. بعد از مرگ وی، برادرش عمرولیث، از سوی خلیفه بغداد به حکومت فارس، بوشهر، بنادر و جزایر کرانه‌های شمالی و جنوبی خلیج فارس منصوب شد. در سال ۳۲۳ هـ. ق عمادالدوله دیلمی، بنادر و جزایر خلیج‌فارس از جمله جزیره ابوموسی را تصرف کرد. در تمام مدت حکومت آل‌بویه، بنادر و جزایر سراسر کرانه‌های خلیج فارس در قلمرو فرمانروایی آنان قرار داشت. پس از انقراض سلسله آل‌بویه، سلجوقیان کرمان در آن منطقه حکومت یافتند و کلیه کرانه‌های شمالی و جنوبی و جزایر خلیج‌فارس از جمله بحرین، ابوموسی، کیش و خوزستان را متصرف شدند. این جزیره تا سال ۵۳۸ هـ. ق که حکومت سلجوقیان کرمان دوام داشت، جزو قلمرو آنان محسوب می‌شد و توسط حکومت دست نشانده آنان ـ بنی‌قیصر یا ملوک کیش ـ اداره می‌شد.
پس از انقراض ملوک کیش، در سال ۶۲۶ هـ. ق حکومت جزیره کیش و سایر جزایر خلیج فارس، از سوی اتابک ابوبکر بن سعد زنگی (اتابک فارس) به ملوک هرمز واگذار شد که تا سال ۷۷۹ هـ. ق مالکیت آن‌ها بر این جزایر ادامه داشت. تیمور گورکانی در یورش‌های خود، خلیج فارس و بنادر و جزایر آن از جمله ابوموسی را ضمیمه متصرفات خویش کرد و تا سال ۸۷۳ هـ. ق که اعقاب او در ایران حکومت داشتند، این منطقه جزو ایالت فارس محسوب می‌شد.
در دوره شاه عباس صفوی، پرتغالی‌ها ابوموسی را به تصرف خود درآوردند؛ ولی این جزیره، پس از یک دوره طولانی به وسیله نیروهای ایرانی آزاد گردید.
در سال ۱۱۴۷ هـ. ق (۱۷۳۵ م.) از سوی نادرشاه افشار، لطیف‌خان دشتستانی به سمت حاکم ایالت دشتستان، شولستان و دریاداریِ کل سواحل، بنادر و جزایر خلیج‌فارس منصوب شد و تمام جزایر از جمله ابوموسی را از دست یاغیان خارج کرد.
لطیف‌خان دشتستانی، در سال ۱۱۴۹ هـ. (۱۷۳۶ م.) به بحرین لشکر کشید و شیخ جبار هوله را شکست داد و آنجا را نیز به تصرف درآورد. کریم خان زند در سال ۱۱۷۹ هـ. ق (۱۷۵۶ م.) بر سراسر فارس و جزایر خلیج فارس از جمله ابوموسی و اعمال حاکمیت کرد.در آخرین سال‌های قرن نوزدهم، پس از وارد شدن نیروی دریایی و اتباع سیاسی انگلستان به آب‌های خلیج فارس، به بهانه بیرون راندن دزدان دریایی و مانع شدن از برده‌فروشی و حفظ امنیت هندوستان، نیروی دریایی انگلستان از عملیات مأموران نظامی حکومت فارس در جزیره ابوموسی جلوگیری به عمل آوردند؛ اما در همان ایام روی نقشه‌های ترسیمی انگلستان کلیه خطوط مرزی که مربوط به ایران بود، به رسمیت شناخته می‌شد و مورد تأیید قرار می‌گرفت.
پس از چندی شیخ شارجه با هماهنگی دولت انگلستان ادعای مالکیت جزیره را کرد و با ایجاد چند اسلکه و تأسیسات بندری مختصر، به انتقال خاک‌سرخ و راه‌اندازی چراغ دریایی و تولید مقدار کمی برق پرداخت.
با شروع فصل زمستان سال ۱۳۵۰ شمسی، جزیره ابوموسی بار دیگر تحت سلطه نیروی دریایی ایران قرار گرفت؛ ولی در خصوص اختیارات حکومت ایران در این جزیره قبلا با میانجیگری «سر ویلیام لوس» دیپلمات و نماینده وزارت امور خارجه انگلستان در خلیج‌فارس، توافق‌هایی بین دول ایران و شارجه انجام گرفته بود.
پس از آن، دولت ایران و شیخ‌نشین شارجه بر اساس قراردادی به توافق رسیدند. در سال ۱۹۷۱ میلادی پس از توافق ایران و بریتانیا و پیش از خروج نیروهای نظامی انگلیس از منطقه و تأسیس کشور امارات متحده عربی، ابوموسی به همراه تنب بزرگ و کوچک پس از حدود ۷۰ سال شکایت‌های مداوم دولت ایران علیه اشغالگری انگلیس سرانجام به ایران بازگردانده شد.
روابط عمومی و اطلاع رسانی حزب همت استان هرمزگان